Leven in tijden van oorlog

Hoe beleven 'gewone' mensen een oorlog? Dat was het uitgangspunt van het geschiedenisproject 'Zo was onze oorlog' met leerlingen van het zesde jaar dit schooljaar. De bedoeling? Gaan praten met mensen die het allemaal nog bewust hebben meegemaakt. Dat alleen al is een boeiend gebeuren, want hoe vaak nemen we de tijd om er even rustig bij te gaan zitten, oud en jong, en het over die oorlogsjaren te hebben? 

Het project was natuurlijk onlosmakelijk verbonden aan de herdenkingen van de bombardementen in Mortsel '43, toen 936 burgerslachtoffers vielen bij een mislukt bombardement van de Amerikaanse luchtmacht. Die zwarte bladzijde uit de geschiedenis was het onderwerp van het geschiedkundig onderzoek dat meneer Joppen en zijn collega-historicus Pieter Serrien vorig jaar voerden.

Deze middag werd er nagepraat over het hele project in aanwezigheid van een journalist van 't Periodiekske. Ben en Astrid vertegenwoordigden de zesdes van nu, maar ook oud-leerlingen Lisa en Eline waren er om te vertellen over wat hen zo is bijgebleven. Lisa heeft bijvoorbeeld nog altijd contact met de oude dame die haar vorig jaar over het bombardement vertelde. Eline was al betrokken bij het begin van het project in 2008. 

Belangrijke vragen in het gesprek waren hoe reëel de kans is dat er opnieuw een oorlog op grote schaal uitbreekt, wat dit onderzoek kan doen om dat te vermijden, en of er verbanden te trekken zijn met de oorlog in Syrië. De meningen waren wat verdeeld, maar over een ding leek iedereen het wel eens: we mogen van geluk spreken dat we niet aan de lijve hebben moeten ondervinden wat het is om in een oorlogssituatie te moeten leven.

De heruitgave van 'Tranen over Mortsel' van Pieter Serrien werd enkele weken geleden voorgesteld in de Boekuil in Mortsel. De herdenking van Mortsel '43 gebeurde tijdens het eerste weekend van de paasvakantie.