dinsdag 15 september 2015

De eerste schooldag

Het schooljaar is intussen een dorstige baby van twee weken oud. Gretig drinkt het zijn flesjes leerstof en concentratie op. 

De pijn van de geboorte is intussen geleden, maar Ada Somers uit het eerste jaar blikt met ons nog even terug op die allereerste september. Haar belevenissen boetseerde ze in de vorm van dit verhaal: 


Ik ga alleen, maar ik ben niet alleen.

De laatste dag vakantie:
Het is de laatste dag van de vakantie! roept Thomas blij. Ik zit treurig door
het raam te staren. Morgen is het zover, dan ga ik al naar de grote
school. Helemaal alleen zal ik zijn. Iedereen en alles zal nieuw zijn. En ik
wil alles gewoon houden zoals in de lagere school. Waarom begint dit
nieuwe hoofdstuk in mijn leven? Wil ik deze bladzijde wel omslaan? Nee,
dat wil ik niet, maar het moet. Ik denk dat het voor mij nog te vroeg is, ik
blijf liever nog een jaartje in de lagere school. Dat lost niet veel op. Al die gedachten vormen samen een verschrikkelijk gevoel: stress. TRIIIIING! doet de deurbel. Thomas loopt alsof zijn leven ervan afhangt naar de deur. Liesje is er! roept Thomas naar mij. 

Liesje is mijn buurmeisje. Ik speel graag met haar omdat ze nog maar 6 jaar is. Ze is zo schattig. Maar nu wil ik alleen zijn. Langzaam stap ik naar de deur. Wil je met me spelen? vraagt ze. Nu liever niet. zeg ik. Ze kijkt me verdrietig aan. Haar teleurstelling dringt langs mijn ogen binnen tot in mijn hoofd. En daar aangekomen duwt ze mijn antwoord weg. Het is al goed. zeg ik met een zucht. Spijtig genoeg helpt haar aanwezigheid niet om het idee van school weg te werken. Ga jij nu al naar het 3de kleuterklasje?
vraag ik. Even twijfelt ze, daarna zegt ze: Nee, ik ga naar het 1ste
leerjaar. Vind je dat spannend? vraag ik. Ja. zegt ze verlegen.

Ik ga alleen:
Ik zit op de fiets op weg naar school. Er fietsen kinderen voor en achter
mij. Toch voel ik me alleen. Hoe zou het met Liesje zijn? Ting, ting!
doet de fietser achter mij. Geschrokken kijk ik op, bots bijna tegen de
voetganger naast mij en kom uiteindelijk weer in evenwicht. De school
komt dichter en dichter bij. Als ik aangekomen ben, parkeer ik mijn fiets
en ga binnen langs de grote poort. Op de speelplaats heerst een grote
drukte. Ik wil niet. Ik lees geen letter meer van dit hoofdstuk, ik ga terug
naar de vorige pagina. Opeens denk ik weer aan Liesje. Komaan, dapper zijn, denk ik.

Maar ik ben niet alleen:
Bang zit ik in de klas. Ik hoor de uitleg van de juf, mevrouw, maar ik
luister niet. Ik denk alleen aan Liesje. Goed, dan gaan we nu papieren
invullen. zegt mevr. Mistiaan.

Ik zit al een hele voormiddag in de klas, papieren in te vullen. En we
hebben ook het lessenrooster al ingevuld. Ik probeer alles wat we deze
voormiddag van informatie hebben gekregen terug op te sommen. Dat
lukt niet zo goed. Ik blader nog eens in de papieren die we hebben
gekregen Daarna kijk ik de klas rond, om te zien waar de anderen
mee bezig zijn. Maar ik zie iets anders dan ik had verwacht. Ik zie
allemaal bange gezichten. Die net zoals ik in zichzelf Help! roepen.
Nu voel ik me niet meer alleen. Want ik ben gewoon niet alleen. En als jij
binnenkort deze grote stap zult zetten, ben jij ook niet alleen. Ik zal
samen met dit verhaal bij je zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten